Twarde lądowanie – to mało powiedziane. W samolocie wytelepało mnie jak nigdy dotąd. Trzęsło, podskakiwało, spadało i wzosiło się, a ja spocona jak mysz coraz bardziej stawałam się mokrą plamą wnikającą w fotel. A potem było już tylko gorzej. To znaczy nie. Gorzej nie było. Było jak zwykle, tyle, że ja o tym jak tu jest ZWYKLE – już zapomniałam.
Bogota, parno, ale nie leje póki co. Jakoś wrzuciliśmy na luz z Katalończykiem (z którym szczęśliwie udało nam się spotkać we Frankfuncie po wariackim poszukiwaniu mojej walizki, która miała lecieć do Bogoty, ale przyleciała do Frankfurtu i nikt jej tam nie odebrał – no bo żesz sądziłam, że ona już sobie leci do Bogoty!! Wrrr!) i luzacko podeszliśmy do rezerwowania hotelu. Zapominając jednak, że przylatujemy dość późno, że mamy 7 sztuk bagażu wcale nie podręcznego (np. jedno gigantyczne pudło z lalką/bobasem, które nie mieściło się do żadnego plecaka) i że lądowanie na 2 800 m.n.p.m. po dwóch nieprzespanych nocach raczej nie zaowocuje radosnym hopsa hopsa i turlaniem wesołym naszych walizek po stromych ulicach Bogoty. Byliśmy flaki. Hotel, w którym się ostatnio melinowaliśmy, na Candelarii- zajęty. Inny hotel tuż obok – też. I kolejny również. Ale jak to? Ano takto, że akurat trafiliśmy na jakieś niewiadomojakie sympozjum, zlot młodzieży wszechoamerykańskiej albo inną ichniejszą oazę czy co tam. Dość powiedzieć – dupa czarna i kosmata. Tak to jest jak się myśli, że już się rozumy pozjadało wszystkie, i że globtroterując po świecie nie warto rezerwować hoteli. Może i nie, ale z nas takie globtrotery tym razem były jak ze słoików warszawiaki (no bo te walizy), a poza tym kto przewidzi sympozjum w Bogocie? Wywlekliśmy się z kolejnego już zawalonego młodzieżą hotelu i w dyrdy po brukowanych uliczkach Candelarii na górę z tymi w sumie 70 kilogramami. Pchając, taszcząc i pojękując (ja już się żegnam ze światem i ledwie na oczy widzę ze zmęczenia) szukamy hostalu, który niby nam wydzwonił miły pan w recepcji hotelu Oasis czy jak mu tam. No ale nie ma bata – nie dowleczemy się tak. Pora gwizdnąć na taksi. Ale ze zdobyciem taksówki w Bogocie jest tak jak ze zdobyciem 1 000 000 euro. Jakoś się nie zdarza. Zwłaszcza wtedy kiedy najbardziej potrzeba ( w przeciwieństwie do taksówki mi milion euro potrzebny jest zawsze!). Wreszcie ja zostaję z tobołami, a Katalończyk biegnie zorganizować pojazd. Przybywają wreszcie. I co? Ano pan nie wie gdzie jest hotel. My wiemy, więc grzecznie pokazujemy mapę. Ale… pan nie ma okularów i nie widzi. Że nie widzi nie tylko mapy ale niczego, orientujemy się pół minuty później, kiedy wjeżdża na rowerzystę. Rowerzysta przeżył, więc dalej jeździmy po uliczkach Candelarii w poszukiwaniu jednego pokoju dla Polki i Katalończyka. Jest na pewno, gdzieś tu za rogiem, jaka ta Candaleria zawiła w realu jednak, na mapie wydaje się wszystko proste jak precel. A może w takim razie nie ten hotel tylko jaki bądź. Dziś padnę tak jak stoję byle gdzie, byleby dach był. A rano i tak robimy wymarsz wszak. Hotele? A kto by tam znał hotele. Ostatnią osobą, która zna jakis tani hotel jest przecież pan taksówkarz z Candelarii. No w końcu jakimś cudem znajdujemy adres hotelu udajemy się tam, a tam …. nie ma hotelu. Ha. Ale i tak dzwonimy. I co? A. Jest hotel, tylko szyldu nie ma, tabliczki nie ma, adresu tez nie ma (tak na wyczucie zgadliśmy, że to musi być tu, Katalończyk policzył domy i wypadło, że to gdzieś w pobliżu). No mega interes kolumbijski, doprawdy. Dla wtajemniczonych, hehe. Padliśmy i już nie wstaliśmy. Nawet włosy łonowe gęsto wyściełające toaletę nie odwiodły nas od myśli coby… zmienić lokum? Poszukać innego hotelu? A w dupie! Spać! Zimno było diabelnie jak to w Bogocie ( w ogóle nie rozumiem, jak można mieszkać w tym mieście dobrowolnie, a nie za karę). Chciałam nadać przed snem jeszcze wiadomość na fb, że żyjemy, ale pani nie umiała włączyć kompa ani podać hasła do wifi. I git. Nie to nie. Daliśmy nura pod nie pierwszej świerzości prześcieradło i więcej grzechów nie pamiętam. Za to rano! Rano wywlec się na zimnicę nie szło, wizja lepkiej łazienki nie zachęcała do prysznica, temperatura w pokoju także nie. No ale przecież czeka na nas śniadanko. Hm… gorszą kawę piłam tylko raz w Łebie w styczniu w barze Pod Morskim Pijanym Wilkiem gdzie dostałam przeterminowany napój w kolorze rzadkiej kupy albo czegoś w podobie. Ta tutaj smakowała podobnie. Jaka szkoda, że w kraju kawy nie potrafią zaparzyć kawy. Potem pani pracująca niby w recepcji w hotelu nie umiała wezwać taksówki, wreszcie wyszłam na ulicę i zapytałam przechodnia o numer. Wróciłam, wręczam pani z prośbą, aby tam zadzwoniła i wezwała jakieś coś co nas dowiezie na dworzec. A pani na to… – A może pan by zadzwonił ( patrząc na Katalończyka) bo ja się wstydzę.
No czego chcieć? Taksówkarza, który potrafi podrzucić cię w najbardziej turystycznej dzielnicy pod dowolny hostal? Hostalu, który ma nazwę i adres na zewnątrz a nie wewnątrz? I żeby pani pracująca w nim umiała włączyć kompa? I wezwać taksę? Nie. To za dużo. Dotarło do mnie wreszcie – znowu jestem w Kolumbii.
Podróż do Santa Marta autobusem z Bogoty odbywać miałam nie pierwszy raz. Wiadomo, że jedzie się… ha! Bagatela! Jakieś, marnie licząc 18 godzin (optymistyczne założenie). No ale może się coś zmieniło, puścili autopistę przez Andy albo co? Pytam pana kierowcę (pytam o godzinie 20, tuż przed odpaleniem silnika – A o której będziemy na miejscu? Pan się jakoś zafrasował i rzecze patrząc w ciemne niebo – o 11. – Naprawdę?! – szczerze się ucieszyłam. Ale zaraz. Jak nic, wypada że 15 godzin będziemy mknąć niczym jakieś nader hoże i żwawe Pendolino. – Tak, o 11 – pan się bije w pierś. A mi coś nie gra. I pytam pana – A ile się jedzie do Santa Marta? – No jakieś będzie 19 godzin jak gdzieś nie utkniemy – pan nie dał się zbić z tropu. Od 20 do 11 rano wyszło panu 19 godzin. A mi nie. I rację miałam (mimo względności rzeczy wszelakiej) jednak ja, bo jechaliśmy… 28 godzin. Wywrócił się tir na trasie i zbierali tira godzinami całymi. No i jak tu ufać Kolumbasom?
A potem zostałam motylem. Bo jak dotarliśmy do Casablanki to pewne drobiazgi najwidoczniej umknęły mojej uwadze. Szakira chuda jak patyk, Casablanca brudna i ciemna, manko zrobione że hej. Czego się mogłam spodziewać? Cóż, trzeba zakasać rękawy, wypucować kąty, pożegnać panią Dilsę na wieki wieków amen, podtuczyć Szakirę… I jakoś w ferworze tych zadań moja przemiana w motyla (czy też w przysłowiową motylą nogę) umknęła jakoś. Zlekceważona została dyletancko. No bo ostatecznie jakiś niemrawy pryszcz na palcu lewej stopy to znowu żadne halo. Do czasu kiedy nie zaczął boleć. Ten niby-pryszcz. Zresztą pryszcze na placach u stóp to już jakaś perwersja by była chyba, co nie? Boli jak diabli no i puchnie w oczach. Sinieje. Puchnie jeszcze bardziej, pryszcz robi się wielki i czarny. Babki lancetowatej ani na lekarstwo, antybiotyków nie chcę, nie lubię! No ale ta noga to już… jakby jej nie było. Chodzić nie mogę, rozglądam się za laską. I wtedy z pomocą nadciąga mój amigo capesino Carlos z gór. Najpierw smaruje mnie taką maścią jaką smaruje swoje krowy (bez komentarza. I nie ma się z czego śmiać złośliwy Katalończyku!), potem na targu kupuje mi wiecheć ziół, którymi mnie okadza i nuża mi kończynę w roztworze z zieleniny. Ale na nic to. Katalończyk leci do farmacji po jakieś specjały – jemu się ubzdurało, że mnie pająk ukąsił, ale prognozy Carlosa są zgoła inne.
– Nie chcę cię straszyć, ale jeśli jest to PITU, a wygląda mi na PITU, to nie będzie łatwo. Noga wygląda jakbym wróciła z wojny secesyjnej i nie napotkała na niej sanitariuszki Scarlett O’Hara (przypomina coś między stopą dotkniętą ostatnim stadium gangreny, balonem, który zaraz odleci i czerwoną dziecięcą piłką, a boli jak kurwa mać).
Carlos powiada – No cóż, nie chcę cię martwić ale to chyba PITU. A to bardzo niebezpieczne.
Czym, do jasnej cholery jest rzeczony przerażający PITU? Bo zdaje się, że to jednak on jest sprawcą moich bolączek. Gdzie nie pójdę (nie doszuram raczej) wszyscy rzucają się na mnie i krzyczą – masz PITU, masz PITU! Gdyby nie fakt, że nie czas na PITY mogłabym uznać , że każą mi wypełniać formularze, ale oni jednym głosem wołają – O , PITU, jakie PITU! I skąd tu PITU? Tracę cierpliwość. Nie wiem skąd i mam w nosie. Słyszę, że czeka mnie seria 15 zastrzyków, ale medycyna nie zna się na leczeniu z PITU więc nieśmiała sugestia jest taka, że MOŻE BY TAK WEZWAĆ EL PROFESOR-a?
El Profesor to Indianin Guajira mieszkający za rogiem, klasyczny curandero, wiedźmin, leczący słowem , a więc szeptun, znachor, szaman no i lekarz ciała i duszy. Ma całą masę ptaszków w klatkach i nie wiem, czy to nie z nich wytwarza swoje tajemnicze maści na wszystko. El Profesor przybywa zaopatrzony w słoiczki a w nich… Na boga żywego, nie wiem na pewno! Ale zgaduję, że załadował do nich mikstury z kupy nietoperza, śliny tarantuli i spermy aligotara – co najmniej! Codziennie po zmroku odbywamy sesję nad moją biedną nogą. Profesor się śmieje, że mam szczęście że mi spuchła jeno stopa aż po kostkę, po mogłam cała być obła aż po kolano albo i pachwinę ha! Szczęściara ze mnie, nie ma co! A ten PITU to kawał skurwysyna. Jak się okazało to taki niby motylek, niby komarek, jakieś latające gówno. Które wsysa się w ciebie jak śpisz i ładuje ci potomstwo w stopę. Bez twojej wiedzy, przyzwolenia, zaproszenia, po cichaczu i chyłkiem załatwia swoje ciemne sprawki ten obły stworzeń nieboski. No i tak mi się dostał kawior od PITU w stopie. Robal rzekomo z kawioru się nie wylęgł, bo zaczął by mnie zżerać i już by nie było dośmiechu, bo wtedy dochodzi gorączka zawroty głowy i ogólnie toksyczny gadzień jest. I wszyscy zdziwieni – PITU? Tutaj? Ale jak to?
Juz chciałam im wyłożyć, że przywiozłam sobie maskotkę z Czerniakowa, ale jednak nie. PITU mieszka w dżungli i widać z wiatrem i porą deszczową jakoś się mu tu przyfrunęło dziwnie, a przystanek zarządził w mojej stopie. Ale już został wyeksmitowany. Wahałam się czy zaufać Profesorowi, no bo jednak jakoś miałam wizję, że antybiotyk i zastrzyk się należą mi jak psu buda. Ale nie. Czary mary, smaru/smaru, pitu/pitu i robal zmarł, niech mu ziemia lekką nie będzie! Tym samym moja możliwa przemiana w motyla nie nastąpiła. W sumie chyba to i lepiej.
No i teraz wreszcie mogę napisać Państwu, że żyję, mam sie dobrze (wcześniej się nie miałam), szok kulturowy nie puszcza, woda leje się na łeb, szukam bezskutecznie pani do sprzątania i rozważam możliwe scenariusze na nadchodzący rok. Tymczasem przyjechali Argentinos ze szczeniakiem i Szakira urządza dzikie gonitwy po kuchni. Oddalam się ratować butelki z octem balsamicznym. To jedyny powiew Europy, o której jakoś się tu szybko zapomina. Ciekawe dlaczego… ?
Wyjechałam. Dziennik z podróży do Ameryki Południowej 
